ผมเคยถกเถียงกันบ่อยกับเพื่อนผมคนนึง(ให้ชื่อว่านายสมโชค)ในเรื่องของความสนุกสนานที่แตกต่างกันระหว่างการอ่านหนังสือและการอ่านการ์ตูน ผมเป็นคนนึงที่เลิกอ่านการ์ตูนมานานแล้ว โดยไม่ได้ตั้งแง่ใดๆในการเลิกอ่าน แต่เป็นเรื่องของเวลาไม่ค่อยมี รวมทั้งมีความนิยมในการอ่านนิยายแปลหรือนิยายของไทยมากกว่าด้วยเหตุที่ว่าเราต้องคิดต้องใช้จินตนาการในการอ่านด้วย ตัวหนังสือที่โลดเล่นอยุ่บนแผ่นกระดาษนั้นสามารถเหนี่ยวนำให้สมองเราวิ่งหมุนไปสู่จินตนาการอันมากมายเหินกว่าตัวหนังสือใดๆจะสร้างสรรค์มา นายสมโชคเพื่อนผมมีแนวคิดที่ต่างออกไป เขาเชื่อว่าภาพตัวการ์ตูนที่เขียนออกมานั้นมันสมบูรณ์แบบมากแล้ว มีการสื่อความหมายที่"ตรง"กับสิ่งที่ผู้เขียนต้องการจะนำเสนอ อ่านการ์ตูนเห็นหน้าของตัวนางเอกก็จะรู้และเข้าใจถึงหน้าตาของนางเอกได้อย่างถูกต้อง และยังเน้นย้ำกับผมบ่อยๆเสียด้วยว่า ภาพมันสื่อความหมายได้ดีกว่าตัวหนังสือ ผมเองไม่ค่อยสนใจแนวคิดของเพื่อนผมมากเพราะไม่ค่อยอ่านการ์ตูนแล้ว - -"
Angel&Demon หนังสือเล่มดังของแดนบราวน์ที่ทำเอาผมไม่ได้หลับไม่ได้นอนเมื่อตอนซื้อมันมาอ่านวันแรกความประทับจากจากการอ่านหนังสือเล่มนี้นั้นกล่าวไว่มันส์มากทีเดียว คล้ายๆอารมณ์ของการ"เสพ"แฮร์รี่พอตเตอร์นั่นแหละ ถ้าไม่ง่วงก็ไม่ได้นอน..อ่านมันอย่างเดียว
หลังจากไปดูเทวากับซาตานในโรงเมื่อตอนหนังเรื่องนี้เข้าใหม่ๆ สิ่งนึงผมบอกได้เลยว่าหนังภาพยนต์ที่สร้างขึ้นมาจากนวนิยายนั้น เป็นเรื่องที่ยากมากที่จะทำให้สมบูรณ์เหมือนในหนังสือ ในหนังสือนั้นมีความละเอียด
มีสิ่งที่เรียกว่า "รายละเอียด" ที่มากมายกว่าในภาพยนต์มากยิ่งนัก รายละเอียดหลายตอนในหนังไม่ถูกพูดถึง ซึ่งนั่นก็คงเป็นเรื่องจำเป็นเพราะเวลาของหนังนั้น อย่างมากก็คงไม่เกิน 2-3 ชั่วโมง การจะนำทุกอย่างไปใส่ในหนังสือก็คงจะเป็นไปไม่ได้
บทบรรยายในตอนต้นของหนังสือซึ่งกล่าวถึงแนวคิดอันแตกต่างกันของวิทยาศาสตร์และศาสนา น่าจะเป็นส่วนที่ดีมากถ้าคนไทยได้อ่านกัน ..เพื่อจะได้มีจิตคิดวิเคราะห์กันดีขึ้น..อย่าลืมเรื่องเจลลดไข้จากต่างดาวนะ
(ถ้าคนเก็บได้ขายไปตอนแรกๆคงได้เงินล้านมาเก็บไว้แล้ว)
ทั้งอ่าน ทั้งดู ก็คงไม่เป็นไรมั้ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น